دور از گرمی احساست من
ساکت و سردم و بی تو کورم
وقت رفتنت که شد میگفتی
که "میرم ولی بدون مجبورم"
***
خوش به حالت که دعاگوی توئه
اون که با تو بودنو میفهمه
اون که تازه داره با چشای تو
حس عاشق شدنو میفهمه
&خرده عشقی(شعری) بیش نیست؛ خرده خرده، ذره ذره، درد درد...
&شاید حال این روز های خیلی ها...
&شاید هم امروز و فردای خودم...
کی می رسد به شاخه ی ما دست چیدنت
ای مرگ ای که می بریم با رسیدنت
سیرم اگرچه از عطش زندگی ولی
مشتاق سر رسیدن وقت چشیدنت
با یک سرنگ خالی و یا یک تفنگ پر
یک روز میرسد که بیایم به دیدنت
کنجی نشسته ام که بیایی به باغ ما
تاکی رسد به شاخه ی ما دست چیدنت
و من تو را جست و جو ميكردم.
گاه در نقش و نگارهای سقف و گاه در گل هاي قالي!
عجب حكايت تلخيست قصه ي من و تو.
شيطان اينجا هم من و تو را از هم دور ميكند.
ديگر با اين حرف ها نميشود.
بايد امروز بيايي كه دلم را نبرند.
عزيزٌ علىَّ كه نيايي
فصلی را به انتظار نشستم نیامدی؛
خدا کند روغن کرچک افاقه کند!
ای شعر کثیف!
پاییز را بیا!
* یبوست ذهن تعبیری است از استاد زمانی در مورد خشکیدن قریحه ی شاعر.
سلام غزلی تقدیم به صاحبم به امید قبولی؛ تورو خدا فقط نخونید، اشکالاتش رو هم بگید.
زدوری تو من زار می روم از هوش
زشوق لحظه ی دیدار می روم از هوش
همیشه زیر لبم از شما غزل خوانم
درون کوچه و بازار می روم از هوش
بیا که دار و ندارم تویی در این دنیا
که پای چوبه ی این دار می روم از هوش
اگر نبینمت ای «آفتاب پنهانی»
ز گریه های شب تار می روم از هوش
میان روضه ی مادر، میان روضه ی در
میان روضه ی دیوار، می روم از هوش
مرا به دیدن حور و خدا نیازی نیست
فقط ز فکر تو هر بار می روم از هوش
چنان خلیل مرا سوختی و مثل کلیم
درون لحظه ی دیدار می...
کی میرسد به صبح دلم با پگاه تو؟
تا کی نگاه را بنشانم به راه تو!؟
کی میشود ز بودن تو پشت کعبه گرم
کی میشود که کعبه شود تکیهگاه تو
اردیبهشتهای بهاری ما همه
«اردیجهنم اند» بدون نگاه تو
من هم اسیر خال کنار لب توام
«لایمکن الفرار» ز خال سیاه تو
یک دم بیا اتاق مرا غرق نور کن
این خوب نیست خیمه شود سرپناه تو
کی میشود که شعر بگویم که آمدی؟
کی میرسد به صبح دلم با پگاه تو؟
سربازخونه